Τα Κακά μαντάτα!

Καθώς πλησιάζει ο Σεπτέμβρης, σκέφτομαι τα καημένα παιδάκια που με  φαγωμένα νύχια περιμένουν τα αποτελέσματα των πανελληνίων και όπως καταλαβαίνετε  θυμάμαι τα δικά μου (όχι οτι έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε).

Όλο το καλοκαίρι στη τηλεόραση, στο ραδιόφωνο στις εφημερίδες όλοι ,μα ΌΛΟΙ όμως λένε με σιγουριά οτι οι βάσεις θα πέσουν. Κι αν εσύ είσαι αρκετά αγχωμένος, ντάξει δεν θα το πιστέψεις, όμως  το πρόβλημα  ξεκινά εκεί όπου το σόι σου αρχίζει να το πιστεύει και ακούς από παντού «Μην είσαι χαζή, θα πέσουν οι βάσεις», «Μην αγχώνεσαι  Αθήνα θα περάσεις» .  

Και ξαφνικά θείοι, θείες, παππούδες,γιαγιάδες, ξαδέρφια ψάχνουν μανιωδώς   την μελλοντική σου δουλειά , τα μεταπτυχιακά  το διδακτορικό , τις έρευνες που θα κάνεις  το λεωφορείο που θα πηγαίνεις στη σχολή κτλ .  

Και  επειδή τυχαίνει να μαι λίγο μπουμπούνας και να θέλω να πω την άποψή μου (Στο σόι μου; Ναι ξέρω ΛΑΘΟΣ) στο τραπέζι του δεκαπενταύγουστου που βρίσκεται μαζεμένο το συγγενολόι 

τόλμησα να ψιθυρίσω,  «Μήπως να περιμένουμε να βγουν τ’αποτελέσματα;»  και ξαφνικά ένα τραπέζι είκοσι ατόμων γυρνάει με ανοιχτό το στόμα και με κοιτάει με το πιο αιφνιδιασμένο βλέμμα ,  μετά  το ΧΑΟΣ, όλοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται  φωνάζοντας διάφορα ακαταλαβίστηκα  που φυσικά καταλήγαν με τη φράση «..........μα θα πέσουν οι βάσεις» και γω, γιατί κατέχω έστω και ένα στοιχειώδες αίσθημα αυτοσυντήρισης μαζεύτηκα  γρήγορα , γρήγορα στην καρεκλίτσα μου και εκάνα το ανήξερο πτηνό...

 Οι μέρες περνάν αργά και βασανιστικά μέχρι που ένα πρωινό ο θεός και το υπουργείο σε λυπάται και αποφασίζει να βγάλει τις βάσεις.  Μεσ’ τον ύπνο σου ακούς την μητέρα σου να λέει «Βόλος;» 

«Όχι όχι όχι όχι» σκέφτεσαι «δεν γίνεται!! Μα αφού οι βάσεις θα πέσουν..».

Σηκώνεσαι τρέχοντας από το κρεβάτι και επιβεβαιώνεις την καταστροφή  Ναι πέρασες Βόλο  και οι βάσεις όχι μόνο δεν έπεσαν αλλά ανέβηκαν κιόλας! Γιατί οι ανεύθυνοι δημοσιογράφοι και λοιποί άσχετοι με το θέμα έβγαιναν και έλεγαν τις προσεγγίσεις που είχαν κάνει κάποιοι “ειδικοί” σαν  την εκ θεού δοσμένη αλήθεια.

Και τότε βρίσκεσαι να προσπαθείς να ελέγξεις (στην καλύτερη περίπτωση) την ακατανίκητη επιθυμία να μαζέψεις τους συγγενείς να τους στήσεις με το ένα πόδι στον τοίχο,όπως η δασκάλα στο δημοτικό,  και να αρχίζεις να φωνάζεις «Τα λεγα; Ε τα λεγα εγώ; Ορίστε τώρα...!!»

adios ❤